Bossen, bergen en stinkpoelen

Hallo Allemaal,

Zoals ik de vorige keer al zei zijn we inmiddels al met zijn vieren op pad en sindsdien vliegt de tijd echt voorbij! Vandaar dat dit verhaaltje weer iets langer op zich heeft laten wachten.

De vorige keer zei ik dat we de volgende dag naar Christchurch zouden vertrekken, maar omdat het die dag toch wel erg mooi weer was en Lisanne nog geen bergtop gezien had in NZ, besloten we om toch eerst nog maar weer terug te gaan richting Mount Cook (een omweg van 2 uur) en daar nog een wandeling van 3 uur te maken. Omdat het dus helemaal opgeklaard was hadden we nu wel echt mooi uitzicht op alle bergen, dus dit was echt de moeite waard. Dat hield natuurlijk wel in dat we pas vrij laat in Christchurch aankwamen (want dat was nog eens 3 uur rijden), waardoor we daar al vrij snel moe ons bed indoken.

In eerste instantie was het plan om in Christchurch ook allerlei actieve dingen te doen, maar we hebben uiteindelijk toch besloten om hier even lekker twee dagen rustig aan te doen. De ene dag hebben we toen wat door de stad geslenterd en stond ik wederom te kijken van de rare situatie daar. Je kunt aan alles zien dat het een redelijke grote stad is (voor Nieuw Zeelandse begrippen dan), maar de mensen missen alleen. In het centrum kom je echt alleen een handvol toeristen tegen en af en toe een verdwaalde inwoner. De volgende dag besloten we dus om, nadat we de botanische tuin verkend hadden, buiten het centrum van de stad het strand eens te gaan bekijken. Hier werd al gauw duidelijk waar alle inwoners van Christchurch zich bevinden: in de gezellige buitenwijken! We hebben onze middag doorgebracht bij Sumner beach en hier nog even lekker van het zonnetje genoten en fish and chips in een strandtentje gegeten. 's Avonds hadden we met Henry afgesproken, die kende ik nog van de vorige keer Nieuw Zeeland. We zijn toen bij een heel gezellig tentje met een terras tussen de ingevallen gebouwen in hamburgers gegeten en daarna heeft hij ons nog wat leuke kroegen in Christchurch laten zien. Helaas waren we toch iets later terug dan gepland, want de volgende dag moesten we al vroeg opstaan om de huurauto in te leveren en met het vliegtuig richting Auckland te gaan, waar pap en mam inmiddels aangekomen waren. Opstaan ging dus een beetje moeilijk, maar we waren toch netjes op tijd en in Auckland hebben we toen samen met pap en mam de volgende huurauto opgehaald, daar begin dan weer het volgende avontuur.

Na een half uurtje rijden begon onze auto heel erg te rammelen en rook het naar verbrand nummer, wat natuurlijk niet echt de bedoeling was. Toen we alles nagekeken hadden en tot de conclusie waren gekomen dat het echt niet aan ons lag, hebben we dus maar het verhuurbedrijf gebeld. Lang verhaal kort: 3 uur later zaten we dan eindelijk in een werkende auto richting onze eindbestemming (Pihama, Taranaki). Door deze vertraging kwamen we hier pas 's avonds laat aan, waardoor we de volgende pas konden zien hoe mooi de omgeving was. Vanuit de tuin rondom de boerderij en ons vakantiehuisje konden we heel mooi Mount Taranaki zien, dat is een eenzame berg die echt als een blup omhoog komt uit de rest van het landschap. Daarbij lag op 10 minuten lopen een heel mooi zwart zandstrand, ideaal dus. Beide dagen dat we daar waren hebben we lekker genoten van alle ruimte in en rondom het huisje (is weer eens iets anders dan een hostel) en hebben we twee mooie wandelingen bij de berg gemaakt. Rondom de berg was er namelijk 'goblin forest'. Dit houdt in dat er onder en rondom de bomen in het bos allerlei planten groeien, die ook erlangs af naar beneden hangen. Dit geeft echt een heel mooi groen sprookjesbos effect. We hadden echt het idee dat er elk moment een elfje of kaboutertje tevoorschijn zou komen.

Na twee dagen was het alweer tijd om verder te rijden, naar Taupo dit keer. Hier zaten we wel weer in een hostel, maar wel op een familie kamer. De eerste dag in Taupo was het weer helaas iets minder, maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn eerst een honing museum/winkel geweest en daarna naar een grote waterval (die doen het juist goed als het regent, haha) en ten slotte een wandelingetje gemaakt door een thermaal park, waar aan alle kanten stoom uit de grond komt en het heerlijk (dus niet..) naar zwavel ruikt. De volgende dag moesten we alweer vroeg op, want pap en Lisanne gingen de Tongariro Crossing doen. Dit is de populairste dagwandeling van Nieuw Zeeland en bestaat uit 8 uur lopen door vulkanisch landschap in de bergen. Aangezien ik deze al had gelopen, heb ik met mam de dag doorgebracht in het dichtstbijzijnde dorp. Hier zijn we eerst met een stoeltjeslift de hoogste berg in de omgeving opgegaan om te genieten van het uitzicht en daarna hebben we nog een mooie wandeling van 2 uur naar een waterval gemaakt. Daarna zijn we pap en Lisanne gaan ophalen aan het andere eind van hun wandeling. Die waren natuurlijk doodmoe, dus toen zijn we maar snel terug naar het hostel gegaan om uit te rusten. De laatste volle dag in Taupo was het gelukkig wel prachtig weer, dus toen hebben we een mooie boottocht over het meer gemaakt, die zijn geld alleen al waard was in de alcohol en het eten wat we op de boot gekregen hebben. Omdat het eerste Paasdag was, werd er ook nog een fles Champagne opengetrokken! Kortom, het was een erg gezellige boottocht, waarbij we ook nog een paar mooie rotstekeningen van Maori's hebben gezien.

Paasmaandag was het tijd om naar Rotorua te vertrekken, maar niet voordat we nog even door het parkje naar lake Taupo waren gelopen en daarna nog even door het 'Spa park' te lopen, waar een watervalletje met warm water richting de rivier omlaag stroomt. In Rotorua zaten we weer in een hostel en om de drukte tijdens etenstijd in de keuken te ontlopen zijn (en omdat het Pasen was) zijn we toen iets gaan eten in de 'Eat Street'. Dit is, zoals de naam al zegt, een straat met een heleboel restaurantjes. Hier hebben we dus de leukste uitgezocht om daar lekker wat te eten. De volgende dag hebben we een fietstocht gemaakt om alle mooie plekjes van Rotorua te kunne zien. Onze gids was een 'local' die ons super enthousiast van allerlei informatie voorzag die niet in de boekjes terug te vinden is. Hierdoor werd de stank die rondom de blubberende modderpoelen hing bijna draagbaar. Rotorua is namelijk ook een heel actief geothermisch gebied, wat inhoudt dat hier in de stad zelf op allerlei plekken warm water en stoom uit de grond omhoog komen en er ook modderpoelen zijn die van onderen verwarmd worden, waardoor er ook weer een heerlijke 'ahum' zwavellucht hing. Om dit geothermische gebied nog wat verder te verkennen zijn we de volgende dag naar een nog wat groter geothermisch park geweest, waar zowel het water als de grond allerlei kleurtjes hadden door alle mineralen die uit de grond omhoog komen. Deze varieerden van gifgroen, tot vuurrood tot azuurblauw, echt heel bijzonder. Aangezien we al lang niet meer 'echt' gewandeld hadden, zijn we 's middags nog een wandeling gaan maken door het 'redwood forest'. Dit is een bos met Californische 'redwoods', wat hele grote, rode coniferen zijn.

De volgende dag stond weer een lange rit op de planning, naar het noorden van het land, richting het gebied waar de Kauri bomen groeien. Deze wilde pap namelijk al sinds de vorige keer Nieuw Zeeland graag zien, maar dat was toen helaas niet gelukt. Dit keer zouden we echter twee nachten in deze regio verblijven, dus nu moest het wel lukken. Na heerlijk genoten te hebben van ons eigen huisje in een verlaten vakantieparkje, zijn we dus richting de kauri's vertrokken. We hebben zowel de hoogste als de dikste Kauri boom bezocht. De grootste is 51 meter hoog en naar schatting 2000 jaar oud en de dikste heeft een diameter van ruim 5 meter en is naar schatting 3500 jaar houd. Behoorlijk indrukwekkend dus. Wat wel jammer was, was dat je niet al te dicht bij de bomen mag komen. Dit omdat hun wortels dicht bij de boom heel kwetsbaar zijn en zo al menige boom ziek geworden is en afgestorven is. Hierdoor kun je dus ook niet echt op de foto krijgen hoe ontzettend groot de bomen nu echt zijn.

Vandaag hebben we in de ochtend nog het Kauri museum bezocht, waarin allerlei attributen tentoongesteld stonden waarmee men vroeger gom uit de Kauri bomen won of de kauri's omzaagde en vervoerde. Het hout van deze bomen is namelijk een van de beste houtsoorten om bijvoorbeeld schepen van te maken, omdat er zo'n grote stukken uit één boom gehaald kunne worden, maar ook omdat het van nature al waterdicht is. Aangezien het echter 800 jaar duurt voordat een Kauri boom volwassen is en heel veel grote bomen inmiddels dus verdwenen zijn, mag dit tegenwoordig niet meer. Op een wand stonden ook cirkels getekent om de diameter van de grootste gefrustreerde kauri's aan te geven. Blijkbaar waren die twee wat wij gezien hebben nog maar 'kleintjes', want er heeft zelfs ooit een Kauri in Nieuw Zeeland gestaan die een diameter van 8 meter had.

Daarna zijn we doorgereden richting Paihia. Voor degene die hebben opgelet, hier waren Lisanne en ik aan het begin van onze reis ook al. Net zoals de eerste keer dat ik in Paihia was (2,5 jaar geleden samen met Eric) en de vorige keer (met Lisanne), is het nu ook weer slecht weer, helaas. De voorspellingen zijn echter dat het beter gaat worden richting het einde van het weekend, dus hopelijk klopt dat.
Zo, dat was het dus voorlopig weer. Sorry dat het zo lang geduurd heeft en dat het zo'n lang verhaal is geworden, maar we willen toch graag zo veel mogelijk al in deze verhaaltjes vertellen (al hebben we natuurlijk nog veel !eer verhalen als we thuis komen). Nog een weekje Nieuw Zeeland en dan vertrekken we alweer richting Australië, dus het volgende verhaal zal waarschijnlijk vanuit daar getypt worden.

Groetjes en tot de volgende keer!
Céline en de rest