Last bu tnot least, the inca trail!

Ola!

Tijdens mijn verjaardag werd ik door een lieve tante al eraan herinnerd dat ik mijn laatste verhaaltje van Peru nooit geschreven heb. Daarbij opgeteld dat je bij Albelli nu een tweede fotoboek gratis krijgt en ik dus een fotoboek inclusief verhaaltjes wilde gaan maken, besloot ik om dat laatste verhaaltje dan toch nog maar een keer te gaan schrijven.

De laatste dagen in Peru hebben we namelijk nog ontzettend veel gezien en gedaan, met niet als minste natuurlijk de hoofdreden waarom we naar Peru gingen: De Inca trail en Machu Picchu. Maar laat ik beginnen waar het laatste verhaal eindigde: in Cusco, wat vroeger het kloppend hart was van de Inca cultuur en tegenwoordig van het toerisme in Peru. Het is een leuke stad met heel veel smalle eenrichtingsweggetjes met smalle stoelen, waar je soms zelfs even moet wachten zodat de auto's ook fatsoenlijk langs kunnen rijden. Ook is het een stad waar ze goed weten wat feestvieren is. In de twee weken voordat wij aankwamen waren er allerlei vieringen vanwege 'Corpus Christi' (waarvan wij in Lima nog een processie hadden gezien) en in de dagen dat wij er waren was er elke dag vuurwerk omdat het feest was van de heilige waarnaar de kerk en de wijk vernoemd waren waar wij verbleven (San Blas). Dit vuurwerk werd gewoon midden tussen de mensen op het pleintje voor de kerk afgestoken vanaf een soort gammele bamboe toren, waar ook allerlei draaiende voorwerpen aan zaten (die door het vuurwerk dan gingen ronddraaien). Het zou in Nederland in ieder geval tegen alle veiligheidseisen in gaan.

In Cusco kwamen we ook voor het eerst echt in contact met de Inca cultuur en wat voor invloed de Spanjaarden daarop gehad hebben. We hebben met een gids het museum van de aardsbisschop bezocht en de kathedraal, waar hij ons uitlegde hoe de Spanjaarden elementen uit de Inca cultuur terug lieten komen in de kunst en het katholieke geloof, om zo de lokale mensen te evangeliseren. Ook legde hij ons uit waarom er in Peru zoveel spiegels in alle kerken hingen (wat erg ongebruikelijk is voor katholieke kerken). Dit was namelijk omdat de Inca's nog nooit spiegels hadden gezien en alleen om deze te kunnen zien dan al naar de kerk gingen. Ten slotte hebben we ook nog de zonnetempel in Cusco bezocht. Aangezien de Spanjaarden er een kerk bovenop gebouwd hadden, waren er alleen nog maar muren over die tevoorschijn waren gekomen bij de laatste grote aardbeving, maar zelfs dat was al ontzettend indrukwekkend. De hoeken waaronder de muren en openingen erin gebouwd gebouwd waren, waren allemaal heel exact en de manier waarop verschillende maten van stenen in elkaar vielen was akelig precies. Na dit gezien te hebben begonnen we ons dus al goed te verheugen op alle ruïnes die e tijdens de Inca trail nog gingen zien.

Na een dagje in Cusco doorgebracht te hebben begon dan ook om 6 uur 's ochtends ons grootste avontuur van de reis: de Inca trail. Vier dagen lang door de Andes lopen/zwoegen/klauteren langs verschillende Inca ruïnes om uiteindelijk de laatste dag bij Machu Picchu aan te komen. De eerste dag moesten we echter wel nog even naar het begin van de tocht rijden. Onderweg konden we al een beetje kennis maken met de groep en de gidsen waarmee we de komende dagen door gingen brengen. De groep bestond uit twee Amerikaanse koppels uit Californië, één Amerikaanse jongen uit New York, een Zweedse meid van 20 die op wereldreis was en wij. Daar kwamen dan nog eens 6 porters bij die al onze tenten en ons eten droegen, twee gidsen en een kok. Uiteindelijk dus meer personeel dan mensen die ook echt gingen lopen, best bizar. Wat vooral heel indrukwekkend was, was dat de porters (dragers) ongeveer half zo hoog waren als de gemiddelde Nederlander, op een soort rubberen sandalen (gemaakt van oude autobanden) liepen, met 25 kg op hun rug. Daar kwam bij dat zij ervoor moesten zorgen dat ze altijd ruim voor ons op de rustplekken aanwezig waren, zodat alle tenten al opgebouwd konden worden en de kok al het eten bereid had tegen de tijd dat wij aankwamen voor de lunch of het avondeten. Gevolg was dat tijdens de hele tocht op alle smalle stukjes mensen achter je steeds: 'Porter, porter!' riepen en je vervolgens aan de kant moest gaan zodat de porters met hun gigantische bepakking langs konden sjeezen.

Maar terug naar hoe de dag verliep. De eerste dag was gelukkig nog niet zo ver lopen en ook nog niet op grote hoogte. In zo’n 4 uurtjes tijd waren we al op onze rustplaats aangekomen, wat een klein boerderijtje was, waar we op het grasveld mochten slapen en gebruik mochten maken van de douche en het toilet van het gezin wat er woonde. Later realiseerden we ons pas hoe luxe dit was, maar daarover straks meer. Zowel de lunch als het diner waren zeer uitgebreid met drie volwaardige gangen. En dat werd allemaal op camping gasstelletjes gekookt! De nacht verliep vervolgens rustig. Het was bewolkt, waardoor we helaas geen sterren konden zien, maar volgens onze gids was dit ook het enige nadeel, want het was daardoor wel een stuk minder koud dan gebruikelijk was voor de tijd van het jaar. De volgende dag werden we gewekt door de haan van de boerderij en zaten we alweer vroeg aan een uitgebreid ontbijt. Vervolgens begon, volgens de brochures, de zwaarste dag. Er moesten twee passen overwonnen worden, waarvan de hoogste top 4200 meter was. Zoals we eerder ook al gemerkt hadden, was dit een hele uitdaging, omdat je op deze hoogte gewoon veel minder lucht hebt dan gebruikelijk. Het was dus even huffen en puffen en we moesten ook regelmatig stoppen, maar uiteindelijk hebben we het uiteraard toch gehaald. Wat ik persoonlijk ook een minpuntje vond, was dat er pas na de tweede pas geluncht werd. Van de ene kant natuurlijk slim, omdat je dan niet met een volle mag bergop hoeft en op die grote hoogte hoeft te lopen, maar je krijgt er wel honger door! Maar dat mocht de pret niet drukken. Waar we bij de eerste pas nog veel bewolking hadden, begon het na de tweede pas op te klaren, waardoor je heel mooi uitzicht had over alle omliggende bergen en valleien. Ook kwamen er een aantal inca ruïnes voorbij, waar onze gids nog vanalles bij te vertellen had, wat erg interessant was. Vooral hoe de natuur overal in betrokken werd, iets wat de Peruanen in hun huidige cultuur nog steeds veel doen, was erg mooi om te zien.

De afwisseling met dag 1 was dan ook groot. Waar we op dag 1 nog langs de rivier liepen en allerlei boerderijtjes (waar dus ook echt nog gezinnen woonden) passeerden, liepen we op dag 2 door een grillig gebergte wat onbewoond was. De inca ruïnes die we tegen kwamen waren dan ook niet echt nederzettingen waar mensen woonden, maar meer een soort tempels en verblijfsplekken waar mensen die op doorreis (pelgrimstocht) naar Machu Picchu waren konden overnachten. Eigenlijk liepen wij dus (een heel klein stukje) van dezelfde pelgrimstocht die de inca’s vroeger liepen. Zoals ik eerder al zei, realiseerden we ons op dag 2 ook dat we het toilet op dag 1 beter hadden moeten waarderen. Vanaf dag 2 waren er namelijk alleen nog maar Turkse toiletten (gat in de grond). Iets waar je natuurlijk echt naar uitkijkt als je 8 uur op een dag bergop en bergaf gewandeld hebt... Dit was ook de dag waarop het pas echt goed duidelijk werd hoe toeristisch de inca trail eigenlijk is. Waar we op dag 1 nog op een grasveld bij een boerderijtje lagen, was er op dag 2 een heel groot kamp waar we overnachtten. En dit was één van vele, want er wordt op de dag zelf pas ingedeeld welke groep in welk kamp moet gaan slapen.

De volgende dag weer vroeg op, want hoewel dag 2 het zwaarst was, was dag 3 het langste lopen. Op deze dag moest er eerst nog een laatste pas beklommen worden, wat zo’n 3 uur bergop lopen was, om vervolgens 5 uur (!) lang steil bergaf te lopen. Wij waren het dan ook niet met de brochures eens en vonden dit echt de zwaarste dag. Maar niet getreurd, want dit was ook de mooiste dag volgens ons. Het weer was prachtig, maar vandaag waren ook de meeste inca ruïnes te zien. Sommige lagen langs de route en hier kregen we ook leuke toelichting van de gids. Sommige waren niet makkelijk bereikbaar en hebben we van een afstandje bewonderd. Aangezien we deze dag veel (heeeeeel veel) afgedaald hebben, werd het ook iets warmer, waardoor de begroeiing uiteraard ook veranderde en steeds meer richting regenwoud ging. Zowel pap als ik vonden dit heel mooi om te zien. Je krijgt dan echt een soort Indiana Jones gevoel, zeker met die inca ruines om je heen (totdat iemand achter je weer: ‘Porter, porter!’ roept). Aangezien we deze dag heel mooi vonden en alles goed bewonderd hadden, kwamen we ook pas erg laat bij het kamp aan. Er werd meteen gegeten, maar ook afscheid genomen van de kok en porters. Deze moesten de volgende dag namelijk heel vroeg weg, om de eerste trein in Aguas Calientes (het dorp aan de voet van Machu Picchu) terug naar het begin van de Inca trail te nemen, ze lopen de laatste dag dan ook niet dezelfde route als de toeristen, die naar Machu Picchu leidt, maar ze lopen direct naar de trein. De meeste beginnen de hele tocht dan weer van voor af aan. Zo doen ze dan een aantal ‘inca trails’ achter elkaar, om vervolgens voor een weekje naar huis te gaan. Als toerist ben je trots als je de hele inca trail volbracht hebt en Machu Picchu bereikt hebt, de meeste porters doen de tocht op hoog tempo meerdere malen achter elkaar en hebben Machu Picchu vaak nog nooit in het echt gezien.

Maar goed, de tocht naar Machu Picchu dus. Dit hield in dat we om 4 uur ’s nachts moesten vertrekken, om vervolgens voor de laatste checkpoint van de inca trail in de rij te gaan staan. Deze ging pas om 5 uu ropen, dus dat was wel echt even goed koud. Maar omdat we dus al om 4 uur in de rij stonden, konden we hier wel meteen doorheen zodra deze open ging (de rij was inmiddels al heel heel lang geworden en de administratieve afwikkeling van de checkpoint controle ging op Zuid Amerikaans tempo, dus toen waren we wel weer blij dat we zo vroeg opgestaan waren). Toen begon dus het laatste deel van de tocht. Het was grotendeels vlak met nog één extreem steile trap, waar je letterlijk met handen en voeten omhoog moest klimmen. Voor veel mensen was dit ook echt nog een killer aan het einde van zo’n meerdaagse tocht. Als je deze trap echter overleefd hebt, kom je aan bij de zonnepoort en wordt je beloond met je eerste blik op Machu Picchu, wat het natuurlijk allemaal weer waard maakt. Nadat iedereen zijn foto’s geschoten had moesten we van onze gids snel weer verder, want volgens hem was een eindje verder pas de plek waar je ‘postcard pictures’ kon maken. Dat bleek ook echt zo te zijn, want een half uurtje lopen verder had je echt een heel mooi uitzicht over deze enorme inca ruïnes terwijl deze precies mooi in de opkomende zonnestralen lagen. En het zag er ook echt precies zo uit als op de foto’s, prachtig! Ik denk zelf ook dat het niet alleen de ruïnes zijn, maar ook juist hoe het zo mooi tussen de bergen in ligt wat het zo mooi maakt. Dit werd eerlijk gezegd ook versterkt toen we eenmaal aangekomen waren: het overstroomde er echt met toeristen. We kregen een rondleiding van onze gids door de ruïnes en hoewel het allemaal indrukwekkende bouwwerken waren, was bijvoorbeeld de hele route éénrichtingsverkeer, omdat het anders logistiek niet te doen was met de enorme mensenmassa’s die Machu Picchu elke dag weer bezoeken. Het feit dat het zo toeristisch was, maakte de hele ervaring voor mij wel iets minder. Nu ben ik natuurlijk ook ontzettend verwend met de prachtige natuurgebieden die je in Nieuw Zeeland helemaal voor jezelf hebt (in ieder geval voor je gevoel), maar toch. Na onze uitgebreide rondleiding mochten we officieel nog wel wat langer blijven, maar de meeste van onze groep waren zo doodmoe van het vroege opstaan, vier dagen lopen en de mensenmassa’s dat we besloten direct door te gaan naar de lunch. We hebben toen in het plaatsje Aguas Calientes samen met onze gidsen geluncht en afscheid genomen van de gidsen en de rest van de groep, die allemaal twee treinen eerder terug naar Cusco hadden dan ons. Na lang aandringen kon ik pap ervan overtuigen dat we het beste nog even konden ontspannen in de lokale warmwaterbronnen voordat we de trein terug zouden nemen. Behalve dat ik het prettig vond om me na vier dagen weer een beetje te kunnen douchen, was het ook heerlijk om een beetje van de ergste spierpijn af te komen en vond pap het achteraf ook een goed idee. Aangezien deze ook weer net iets hoger lagen dan de rest van het dorp (de weg erheen vonden onze beentjes dus wel iets minder leuk), konden we hier ook nog even genieten van een de prachtige ligging tussen alle bergen, wat gelijkt ook eigenlijk de laatste echte geniet momenten in Peru waren. Hierna gingen we namelijk met de trein terug naar Cusco, om de volgende ochtend alweer met het vliegtuig terug naar Nederland te vertrekken.

Aangezien we inmiddels dus wel alweer ruim 7 maanden verder zijn, kan ik wel zeggen dat het een reis was om nog lang van na te genieten. We hebben in korte tijd echt ontzettend veel gezien, waarvan de mooiste momenten niet die waren waarvoor ik vantevoren gedacht had om naar Peru te gaan. Als ik inmiddels terug denk aan Peru, denk ik vooral ook heel veel aan de ontzettend mooie cultuur en de mensen. Het zijn namelijk de inwoners die dit land kleur geven en er echt iets speciaals van maken. En dan niet zo zeer hoe vriendelijk ze tegen toeristen zijn (wat natuurlijk in heel veel landen zo is), maar vooral ook hoe lief ze voor elkaar zijn. En hoe gelukkig ze kunnen zijn met weinig, dat je, ondanks dat jij veel welvarender bent dan zij, bijna jaloers wordt op het leven wat zij hebben. Ik ging naar Peru om Machu Picchu te zien, wat uiteindlijk vanwege het massa toerisme nog het meest tegenviel, maar alle andere mooie dingen die we gezien hebben en de lieve mensen die we ontmoet hebben maakte het de reis echt meer dan waard. En voor de liefhebbers: In september ga ik met diegene die ik in mijn vorige verhaaltje miste naar Zuid Afrika en Mozambique, dus dan volgen waarschijnlijk weer nieuwe verhalen :) 

Adios Amigos!